Alleen de beste kaas ter wereld is goed genoeg!
Franky heeft drie verschillende bieren in zijn gamma en dus moet ik voor drie verschillende gerechtjes zorgen. Voor de Turbeau noir heb ik lekkere pralines en tartelettes gemaakt maar voor de 2 andere bieren, blonde bieren met heel wat ‘hoppigheid’ in het glas, ga ik iets totaal anders maken.
Eén woord sappig Limburgs dialect en ik voel me onmiddellijk thuis!
Voor beide bieren heb ik kaas nodig. Meer specifiek heb ik voor de ‘The great white’ een blauwe kaas nodig. Ik ga een beetje op zoek naar kaas in West-Vlaanderen maar ben niet helemaal tevreden met het resultaat. Begrijp me niet verkeerd, er wordt héle lekkere kaas gemaakt in West-Vlaanderen, maar de blauwe kaas waar ik naar op zoek ben kan ik er niet vinden. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat ik een beetje verwent ben op gebied van blauwe kaas. In Achel, in Noord-Limburg waar ik ben opgegroeid, wordt namelijk de beste blauwe kaas van de wereld gemaakt, zonder overdrijven! Kaasmaker Peter van het Catharinadal te Achel won in 2009 namelijk de internationale prijs voor de beste originele artisanale kaas ter wereld! En dat is zeker verdient als je het mij vraagt. Neem zeker eens een kijkje op www.catharinadal.be
Ik bel Peter even op en vraag of ik eens langs mag komen om een stukje kaas te kopen én om eens te snuisteren in de rustkamers van de kaas. ‘Geen probleem, kom maar af’ zegt Peter in een heerlijk sappig Limburgs dialect. Ik woon al bijna 20 jaar in Vlaams-Brabant maar Limburg blijft toch in mijn hart zitten. Als ik er kom maar vooral als ik praat met iemand die het dialect nog beheerst dan krijg ik het toch weer een beetje warm vanbinnen. Heerlijk!
Heerlijk is ook de kaas die ik in de toonbank zie liggen als ik de hoevewinkel van Catharinadal binnen stap. Ik heb nog geen 3 stappen binnen gezet en ik weet nu al dat ik met meer dan blauwe kaas alleen naar buiten zal gaan…
Peter neemt me mee naar de schatkamers van de kaasmakerij. Ik mag niet overal binnen ivm voedselhygiëne maar ik mag wel binnen in de rustkamer van de kaas. Hier ligt het lekkere goud te rijpen én te rusten voor we er van kunnen genieten. Ik snuif onmiddellijk de geur van kaas op en vraag aan Peter of hij dat ook nog ruikt elke keer hij daar binnen stapt. Soms wel, maar daar heeft mister corona een paar weken geleden een serieus stokje voor gestoken. Hij is even zijn geur kwijt maar gelukkig kan deze meester kaasmaker nog rekenen op zijn smaak.
Misschien moet u eens een weekendje Limburg boeken om deze kaas te gaan proeven!
De blauwe kaas, zijn echte naam is de Grevenbroecker maar iedereen noemt hem ‘de Achelse Blauwe’ ligt in een andere kamer te rusten omdat hij een specifiek rijpingsproces heeft. Ik waag me even aan een korte technische uitleg… Bij de meeste blauwe kazen worden tijdens het rijpingsproces gaten geboord om bacteriën binnen te laten zodat de juiste schimmels ontstaan. Bij de Achelse Blauwe wordt de wrongel waarmee de kaas wordt gemaakt niet in een vorm gegoten maar zorgvuldig ‘gestapeld’ waardoor er op een natuurlijke manier barsten in de kaas komen waar lucht én bacteriën naar binnen kunnen om de schimmel te vormen. Dit is een arbeidsintensief werk maar met een heel lekker resultaat. De smaak is ook veel zachter dan bij een doorsnee blauwe kaas maar verliest daarbij niks van zijn pittigheid. Zeker eens proberen als je de kans krijgt. Of misschien moet u eens een weekendje Limburg boeken om deze kaas te gaan proeven.
Peter blijft maar vertellen over kaas, over zijn vader die in deze hoeve vroeger boter maakte, over zijn broer die dé melkleverancier is van de kaasmakerij met zijn 100 koeien die een beetje verder in de wei staan te grazen, over hoe zijn kinderen misschien wel ooit zijn job zullen overnemen,… één en al passie voor kaas is die man, voor lekkere kaas met karakter en vooral véél StreeK! Zo heb ik het graag.
Als ik daar den toch ben koop ik ook nog een beetje verse kaas die ik straks wil gebruiken voor het receptje van Franky zijn derde bier. En ik kan het natuurlijk niet laten om mezelf ook een beetje te verwennen. Nog wat harde kaas voor bij de aperitief, gewone jonge kaas voor bij de boterham, een lekkere rijpe ‘brie’ van schapenkaas, nog wat zachte kaas voor mijn man en wat pudding en chocomousse voor de dochter en ik kan met een goed gevulde winkelmand vertrekken!
Toch nog even langs mijn ouders passeren voor een kopje koffie en een babbeltje en dan weer richting Vlaams-Brabant. Ja, Limburg is altijd een beetje thuis komen maar Vlaams-Brabant is nu toch echt ‘thuis zijn’.