En dan komt het grote werk! Koken voor Riadh.
Nadat ik zijn aflevering van ‘Het Huis’ gezien had was het me al duidelijk dat Riadh graag eet. Het moet niks speciaal zijn, het moet gewoon goed zijn. Dat is ook mijn filosofie dus daarin komen we goed overeen.
Ik zet me aan het keukeneiland aan de kant van het fornuis en Riadh neemt plaats tegenover mij en houdt goed in de gaten wat ik allemaal doe en wat er uit de doosjes komt
En als ik daar zo sta te koken komen er wel wat verhalen naar boven.
De vader van Riadh was in zijn jeugdjaren de kok in huis en hij kookte altijd vanuit zijn Tunesische roods. Niks dan goede herinneringen aan lekker eten. Ook al is de relatie met zijn vader niet altijd even vanzelfsprekend geweest, eten was altijd de bindende factor tussen hun twee. Toen Riadh niet meer thuis woonde was eten ook meestal de doorslaggevende factor om bij zijn vader op bezoek te gaan. ‘Ze lokte me naar huis met eten,… want nergens kon ik zo’n lekkere couscous eten. De goesting om lekker te eten was meestal ook groter dan de ‘tegenzin’ om mijn vader te zien,… en zo draaide ons contact in vele gevallen rond eten. Iets waar we beide perfect mee konden leven.’
Zijn vader heeft hem echter nooit leren koken, niks meegegeven van hoe je bepaalde gerechten moet klaarmaken, hoe lang iets moet garen of welke kruiden je moet toevoegen. Koken is dus een beetje trail and error, goede kookboeken, een echtgenoot met goede smaakpapillen die mee zoekt naar de juiste smaak, veel proberen én weten waar je wil uitkomen.
Zijn Vlaamse goesting heeft hij dan weer meegekregen van zijn moeder die de chef in huis was als het ging over stoofvlees en witloof in hesp met kaassaus.
‘De geur zit al helemaal goed’… ‘ik ben zeer benieuwd naar de smaak’!
Ondertussen heb ik mijn potje met verse humus open gemaakt en mooi gedresseerd met wat pikante olie en sesamzaad. Ook de uitgelekte yoghurt voor de labne staat klaar. Volgens mijn recept moet ik deze mengen met geroosterde ‘Ras el Hanut’. Ik heb de kruiden thuis geroosterd maar aangezien ik ook versies zag met citroensap en look wil ik toch eerst even zijn mening. ‘Bij ons doen ze dat met Ras el Hanut’ zegt Riadh zonder aarzelen, en dus meng ik zonder verder nadenken de kruiden bij de uitgelekte yoghurt. Afwerken met gepekelde radijzen en lente-uitjes en ook dit is klaar.
De zelfgemaakte pita broodjes schik ik mooi op een bord en dan begin ik aan de Shakshuka. Deze ontbijtschotel wordt meestal met heel veel tomaten gemaakt maar het is winter en dus zijn de Belgische tomaten schaars. Omdat ik niet alleen graag veel StreeK zie op het bord maar ook de seizoenen probeer te volgen moest ik op zoek naar een alternatief. Ik vond een recept van Ottolenghi ‘Shakshuka van zoete aardappel’. Die is het geworden.
Thuis maakte ik al de basis van zoete aardappelpuree, beetje kaas en kruiden.
Als ik tegen Riadh zeg wat het gaat worden zegt hij alleen: ‘Ik ben zeer benieuwd!’, wat me even doet wankelen. Deze man weet wat hij lekker vindt en is een beetje sceptisch tegenover koks die Arabisch willen koken, maar de geuren die uit mijn potjes komen geven mij momenteel nog het voordeel van de twijfel.
Als de zoete aardappel de pan in gaat zegt hij ‘de geur zit al helemaal goed’ en ik los een kleine ‘oef’ in gedachten. Maar snel komt erachter ‘ik ben zeer benieuwd naar de smaak’… toch weer even samengeknepen billen…
Als alles klaar is en mooi gedresseerd op het bord ligt haal ik mijn geheim wapen naar boven, twee witte sandwiches van de lokale bakker, de beste americain prepare en ook nog en droge worst van bij Cru. Kwestie van mezelf in te dekken…
Mag ik dat receptje? Dat wil ik zeker ook nog eens maken.
En dan gaan we aan tafel. Ik schep van alles een beetje op Riadh zijn bord maar hij kan toch de verleiding niet weerstaan om eerst een sandwich met prepare te besmeren. Na de eerste hap zie ik aan zijn ogen dat hij ervan geniet. En dat gaat alleen maar door als hij van mijn gerechten begint te proeven. ‘De humus is echt goed, lekker! En de Shakshuka is helemaal anders dan ik hem ken maar zeer lekker, de smaken zitten helemaal goed. Mag ik dat receptje? Dat wil ik zeker ook nog eens maken.’ En dan weet ik dat het goed zit. Als mijn gasten recepten beginnen te vragen is dat voor mij een teken dat ik het goed heb gedaan. Het is voor mij een compliment zonder dat er met ‘lekker, goed, heerlijk,… ‘ wordt gestrooid.
Er valt een beetje een onzekerheid van mij af en ik begin ook te eten. Er wordt meer opgeschept, veel gepraat, gelachen en genoten. Een gezellig lekkere avond zoals ik ze graag heb. Ik blijf er me over verbazen dat ik mijn gasten niet persoonlijk ken, in hun huis kom binnen gewandeld met potten, pannen en veel StreeK en even later heerlijk met hun zit te praten alsof het de normaalste zaak van de wereld is en we elkaar al lang kennen.
Al zeg ik het zelf, mijn ‘Diner met StreeK’ is een goed concept en ik denk dat ik er nog even mee doorga. Zeker als ik hoor welke gast Riadh al in gedachten heeft voor mij!