Gezellig aan tafel bij Astrid!
De ochtend van mijn diner met Astrid doe ik thuis mijn voorbereidingen, mijn ‘mise en place’ zoals ze dat zeggen in een restaurant. Alles wat je vooraf kan klaarmaken wordt al versneden, gekookt of voorgebakken zodat je ‘op het moment van de waarheid’ goed vooruit kunt gaan, dat de gasten niet te lang moeten wachten.
Mijn notenbroodje heb ik gisteren al gebakken, nu eerst de tomaten salsa maken zodat de smaken zich nog goed kunnen prijs geven voor ik het ga opdienen. Tomaatjes spoelen, kruiden snijden, ajuintjes versnipperen en heerlijk afkruiden. Wat is koken toch fijn met lekker verse producten én als je tijd hebt! Even voorproeven, nog wat bij kruiden en dan het doosje in, laten rusten om straks op en top op smaak te serveren…
Voor de melanzane ben ik op zoek gegaan naar een echte Italiaanse chef, iemand die weet hoe een Italiaanse klassieker wordt klaargemaakt. Al heel snel kwam ik uit bij chef Peppe Giacomazza, chef van hét Italiaanse restaurant in Genk en Njam chef. Zijn Njam recept ‘Melanzane alla parmigiana’ trok mijn aandacht en dat is het geworden. Als het warm water al is uitgevonden moet je niet proberen om het nog warmer te maken!
Ter voorbereiding bak ik de aubergines al en maak ik de tomatengel, de pestocrème en de burratacrème. Ik vroeg me af of deze ‘crèmepjes’ nodig waren maar ik besloot van wel en gelukkig maar… ze brengen het gerecht naar een nog lekkerder niveau!
Met al mijn potjes en crèmepjes, mijn potten en pannen en veel goesting start ik mijn beste vriend ‘Waze’ op en rij ik richting Antwerpen. Eens aangekomen in Antwerpen zei iets in mij dat ik op nr 47 moest zijn en daar bel ik dan aan. Geen naam op de bel en ook geen reactie… vreemd! Ik neem mijn telefoon en bel Astrid op. ‘Ik sta voor je deur, kan dat?’ vraag ik Astrid. ‘Een groene deur, nietwaar?’ ‘Euhhh, ik heb geen groene deur denk ik… sta je echt bij mij? Op nummer 7?’ Foutje… ik moet dus aan het andere uiteinde van de straat zijn… En dan ben ik waar ik moet zijn. Al mijn potten en pannen in de lift en hop, daar staat Astrid voor mijn neus. Fris uit de douche, helemaal klaar voor een lekkere lunch, een babbel en wat foto’s.
Astrid heeft er zin in. Ze heeft speciaal nog niet veel gegeten vandaag om zeker van deze lunch te kunnen genieten.
Ik heb, anders dan bij mijn andere ‘diner gasten’, Astrid al twee keer gezien en gesproken en dat maakt me een beetje extra zenuwachtig. Waarom? Ik heb een heel klein beetje het gevoel dat Astrid een ‘bekende’ voor me is en dan wil je zeker niet ontgoochelen. En ik weet dat ze er veel zin in heeft!!! Een extra streske dat blijkbaar nergens voor nodig is. Astrid is heel gewoon zichzelf thuis. ‘Moet ik iets doen voor jou, kan ik helpen, doe alsof je thuis bent,… en meer van dat zorgt ervoor dat ik me snel op m’n gemak voel. Als Astrid me dan nog vraagt om mijn schoenen uit te doen, in een appartement kan dat best storend zijn voor de buren begrijp ik, en we alle twee op onze kousen door haar appartement ‘glijden’ ben ik bijna echt thuis. Astrid heeft tijd en dus voel ik ook geen haast om alles rap rap op tafel te zetten. We steken de oven aan om de broodjes een beetje te roosteren. Astrid is helemaal gewonnen voor ‘mijn’ keto notenbroodje. Het ziet er prachtig uit, het is lekker en een derde plus is dat het geen koolhydraten bevat. Ik wist dat dit een topper ging zijn voor Astrid. Als je kookt voor mensen die je niet echt kent maar er enkel wat culinaire babbels mee hebt gedaan probeer ik goed tussen de lijntjes te lezen. Iemand die minder koolhydraten wil eten zegt niet dat ze niet graag brood eet, dus ga je op zoek naar een alternatief. En als dat alternatief goed in elkaar zit heb je snel een winner! En die had ik hier gevonden voor Astrid! Wij alle twee blij. Astrid kookt op gas, ook de oven, dus die is redelijk snel warm. Ik zie de blauwe vlammetjes dansen en leg de broodjes even te roosteren voor ik er de heerlijke frisse tomatensalsa op dresseer. Een hartig broodje, heerlijk rijpe, beetje zure tomaatjes in alle kleuren, een beetje zout, een extra zuurtje in de vorm van balsamico azijn en een fijne afwerking met verse kruiden! Dit is een heerlijk begin van onze middag lunch… Astrid is al helemaal enthousiast!
Na onze ‘entree’ kruip ik even terug de keuken in en neem ik de tijd om de melanzane klaar te maken. Gegrilde aubergines, verse Italiaanse tomaten en heerlijke mozzarella, daar maak ik een mooi torentje van en zet ik zo’n 10min in de oven.
Astrid heeft al een paar keer gezegd dat het heel lekker ruikt en dat ze er veel zin in heeft!!!
Eten, dat doet Astrid graag. Ze heeft een heel druk leven en is, zegt ze zelf, specialist in een lekkere verse ‘maaltijden’ klaarmaken in 15min. Gezond eten vindt ze heel belangrijk maar het belangrijkste ingrediënt van de beste maaltijden is soms moeilijk te vinden…’TIJD’. Ik denk dat iedereen dat wel een beetje kent. Een culinaire verwennerij heeft voor Astrid dan ook heel veel met tijd te maken; lekker eten, fijn gezelschap, mooie locatie én tijd om van dat alles te genieten. Op vakantie neemt ze er zeker de tijd voor, je moet niet veel eten maar wel in alle rust, kunnen genieten van alle smaken die je in je opneemt. Ik kan haar bezwaarlijk tegenspreken. ‘Een kok in huis lijkt me ook wel wat’, zegt Astrid. ‘Dan eet ik elke dag lekker, moet ik geen tijd steken in het klaarmaken van het eten en heb ik alle tijd om te genieten… Ja zo’n kok daar zou ik wel aan kunnen wennen maar dat zal voor in een volgend leven zijn vrees ik.’ Zou ik solliciteren?
Het belletje van de oven rinkelt en de melanzane is klaar! Nog even het bordje afwerken met verse basilicum en de zalfjes van tomaat, pesto en burrata. Ik vraag Astrid om aan tafel te gaan zitten en te genieten. Ze ziet het bordje en wordt helemaal blij! ‘Dat ziet er prachtig uit Leen, is dat gewoon melanzane? En wat zijn die ‘toefjes’? Mag ik proeven?’ Ga je gang! En laat het zeker smaken… en ik zie dat het smaakt! Astrid haar ogen blinken en verraden al wat ze wil zeggen nog voor ze de kans krijgt om te spreken. ‘Super lekker! Dikke merci dat je dit voor mij wou komen maken, ik voel me vereerd!’ Mooie woorden zijn dat. Het feit dat ze beslist om deze late lunch ook een vroeg avondmaal te laten zijn en nog een portie bij vraagt, dan moet ik straks niet meer eten, bevestigen haar complimenten.
‘Kaas is toch altijd goed hé!’ zegt Astrid. ‘Ik ben zot van kaas, als snel tussendoortje, in het hoofdgerecht bij groenten, altijd! Kaas is mijn lievelingsingrediënt, mijn stiekem goestingske, mijn troost eten, kaas kan en mag altijd in alle smaken en vormen!’.
Nadat Astrid haar bord voor de tweede keer helemaal heeft leeg gegeten ruim ik af. Ik duik de keuken in en begin aan mijn afwas. ‘Je moet de keuken niet properder achter laten dan je ze gevonden hebt hé’ hoor ik Astrid roepen vanuit de woonkamer. Ik vraag of ze de restjes nog wil voor morgen en of ze nog een potje ‘tupperware’ heeft. ‘Zeker, dan weet ik nu al dat er morgenmiddag iets lekker op het menu staat tussen de area’s door!’ Daarna neem ik al mijn potten en pannen samen, maak nog wat foto’s en dan is het tijd om te gaan.
Dit was een fijne, dankbare namiddag.
Nu ben ik heel benieuwd naar wie Astrid mij zal sturen, wie mijn volgende gast zal zijn.Astrid vraagt nog of die gast aan bepaalde voorwaarden moet doen… ‘ja’ zeg ik ‘graag eten’. Ze schiet in de lach… ‘Geen probleem, graag eten is een ‘voorwaarde’ om met mij bevriend te zijn dus dat zal wel lukken!