Met een klein hartje onderweg naar Oostende
Als ik onderweg ben naar Oostende realiseer ik me dat ik Xavier nog nooit gesproken heb.
Met al mijn andere gasten heb ik minstens één keer gebeld om te vragen wat ze graag eten, soms nog eens om een afspraak te maken of te verzetten, soms wat sms’s heen en weer maar niet met Xavier.
Mijn vraag was duidelijk en hij heeft heel duidelijk, per mail, laten weten wat hij graag eet en wat zijn verhaal daar bij is. Het maken van onze afspraak ging ook behoorlijk snel, korte duidelijke communicatie maar alles per mail.
Ik begin me, onderweg, af te vragen of Xavier hier wel zin in heeft. Maar niks of niemand heeft hem verplicht om mij met al m’n StreeK bij hem thuis te ontvangen dus zet ik die knop uit en rij rustig door naar de kust.
Op de radio hoorde ik dat er een ‘volksverhuizing’ naar de kust aan de gang was op deze paasmaandag, maar daar merk ik zelf niet veel van op de autostrade. Met gevolg dat ik een half uur te vroeg voor de deur van Xavier sta. Met mijn klein hartje durf ik niet te vroeg aan te bellen en loop ik een cafétje binnen om nog eens naar het toilet te gaan en helemaal rustig binnen te kunnen gaan.
Om stipt half twaalf, zoals per mail afgesproken, druk ik op de bel van Xavier. Ik haal mijn spullen uit de auto en hoop dat er een lift is in het appartementsblok want Xavier woont op de derde verdieping. Gelukkig, ik moet niet alles naar boven sleuren, er is een lift!
Deur dicht, knop naar de derde etage. De cijfers 1, 2 en 3 verschijnen op het scherm van de lift en dan hangt de kooi stil. De deur van de lift glijdt langzaam open en ik kom in een kleine hal terecht met twee deuren. Welke zou het zijn? En dan hoor ik een sleutel omdraaien en zwaait er een deur open. ‘Hallo ik ben Leen’ zeg ik dan maar tegen de man die in het deurgat staat. Ik ben niet helemaal zeker dat het Xavier is want het is nog wat donker in de gang en hij staat dus in het tegenligt. ‘Ik ben Xavier’ zegt de man en dan herken ik de stem van op TV. Heel vriendelijk wordt ik binnen gelaten en breng ik ook mijn bakken met materiaal binnen.
De eerste minuten zijn altijd even onwennig en ik voel het nu nog meer omdat ik nog nooit met Xavier gesproken heb. Maar op een heel rustig tempo breekt het ijs en als we beginnen over ‘lekker gaan eten’ en ‘goeie restaurants’, een gemeenschappelijke hobby merken we al snel, loopt het los en begin ik me op mijn gemak te voelen.
Ik installeer me in de keuken. Het appartement is één fijne ruimte waar de keuken, de eettafel en de salon zich in bevinden. Al snel weet ik alles te vinden in de keuken, de ijskast, de vuilbak, het bestek, de ovenplaat, hoe het fornuis werkt,… dat Xavier moet vaststellen dat ik binnen de paar minuten de keuken al beter ken dan hem. Xavier en zijn man Bas wonen hier nog niet zo lang vertelt hij me dan. Maar ‘doe alsof je thuis bent’ is voor mij maar een woord. Het is al de elfde keer dat ik met mijn potten en pannen en heel veel StreeK in een vreemde keuken sta en het begint zelfs een beetje te voelen als thuis komen.
Ondertussen heb ik Xavier vertelt dat ik met een klein hartje naar Oostende ben gereden. ‘Helemaal niet nodig hoor, mailen is voor mij super praktisch, ik bel gewoon niet graag. En de mails van Xavier zijn altijd snel en vooral zeer duidelijk. Over communicatie moet ik deze man niks leren, integendeel!
Maar we zijn hier om lekker te koken en Xavier en Bas te laten genieten van veel StreeK. Dus steek ik mijn handen nog iets meer uit mijn mouwen en begin het voorgerechtje te prepareren. Xavier dekt de tafel en schenkt de wijn uit, het begin van een fijn diner met StreeK!