Toch nog een hoofdgerecht voor Ann Reymen
Een hoofdgerecht, dat had ik Ann Reymen ook nog beloofd. En het is niet omdat deze blog een tijdje heeft stilgelegen dat Ann nog geen hoofdgerecht van mij heeft gekregen. Neen, zo lang zou ik Ann nooit durven laten wachten. Ondertussen kennen de luisteraars van Radio 2 Ann al iets beter en als het over eten gaat is Ann onmiddellijk mee. Je laat ze best niet te lang wachten en over eten praten en niet kunnen proeven is al helemaal geen goed idee…
Ann vroeg aan mij ‘iets met spruitjes, rode biet, pasta en room’, een combinatie waar ik graag mee aan de slag ging.
De spruitjes verwerkte ik in de pasta zelf wat een licht groene pasta met een fijne spruitjessmaak als resultaat had. Ann vind het nu al geweldig. Ze wil graag weten hoe ik het gedaan heb maar de uitleg moet vooral niet te technisch zijn want ze gaat het nooit zelf doen. Dit is een vrouw die weet waar haar kwaliteiten liggen en zeker ook waar haar kwaliteiten niet liggen. Koken staat onder de categorie ‘niet kwaliteiten’ maar eten daarentegen staat hoog bovenaan het lijstje van haar kwaliteiten.
Ann is misschien minder geïnteresseerd in ‘hoe maak je dit klaar’ maar de ingrediënten die ik gebruik krijgen wel de nodige aandacht. Ann is een grote fan van ‘local food’. De bio-boerderij in de buurt mag haar bij zijn vast cliënteel rekenen en in de ijskast ligt er wel altijd een voorraad groenten en fruit uit de moestuin van haar papa. Het is niet omdat je niet graag of veel kookt dat je de ingrediënten niet weet te appreciëren, integendeel, als goede eter weet Ann als geen ander dat goed ingrediënten de basis zijn van lekker eten.
Ondertussen is de pasta gaar en staat de saus te pruttelen. Dit gerechtje is perfect af zonder vlees of vis maar Ann liet me weten dat een goeie steak haar toch altijd kan bekoren dus ben ik met plezier naar de slager gegaan voor een goeie steak. Niet teveel vlees maar wel goed vlees, van runderen die rustig hebben staan grazen en tijd hebben gekregen om te groeien. Ann eet ook niet elke dag vlees, maar wel graag goed vlees. Vandaag gaan we dus ook voor kwaliteit en niet voor kwantiteit!
Het is tijd voor de afwerking! ‘Ge doet dat allemaal zo mooi, rustig maar toch met een zelfzekerheid die verraad dat je al meerdere bordjes hebt afgewerkt om op te dienen.’ zegt Ann. Mijn job als culinair stylist komt hier naar boven en ik ben helemaal in mijn sas. Een streepje lichtgroene roomsaus met spruitjes op het bord en daarover een mooi lintje pasta. Enkele blokjes gemarineerde rode biet ertussen schikken en dan besprenkelen met wat roomsaus en olie van de marinade. Het vlees snijden en mooi dresseren en tot slot het bordje afwerken met enkele verse blaadjes waterkers en een draai van de pepermolen. Ja, zo is het perfect vindt ook Ann.
Als ik twee bordjes heb afgewerkt gaan we naar buiten en steken we onze voetjes onder tafel. Rust, stilte, wat getik van bestek op het bord en af en toe een ‘hmmm’ en ‘lekker toch’. Check, menu geslaagd!
Wanneer ik een ‘Diner met StreeK’ voor iemand klaar maak vraag ik dikwijls ‘Was het lekker, kan mijn versie van jou gerecht tippen een hoe je het meestal eet?’ En het antwoord van Ann was even eenvoudig als eerlijk: ‘Meer dan tippen! Ik kan dit niet eens zelf klaarmaken!’ Met het feit dat ze zei dat ze niet kan koken twijfel ik een seconde of ik het als groot compliment moet beschouwen, maar als ik zie dat haar bord voor de 2de keer helemaal leeg is laat ik de twijfel voor wat ze is en neem het compliment mee naar huis.