Kaas, knuffelkoeien en culinaire plannen
Het was zover: we mochten nog eens op stap voor ‘Diner met StreeK’! En ik had er zó veel goesting in. Het ging dit keer een beetje anders dan anders, want ik mocht een bedrijf gaan bezoeken op uitnodiging van – én samen met – mijn volgende tafelgast: Myriam Minnen van Hap & Tap.
Dus ik, in de vroege ochtend mijn auto in en op weg naar Lochristi, vlak bij Gent, om Myriam op te pikken. Zoals elke ochtend toen ik haar daar ontmoette tijdens de fotografie van haar kookboek, zat ze gezellig met man Eddy aan de ontbijttafel te genieten van een kop koffie.
Ik schoof even mee aan, maar al snel was het tijd voor actie!
Op zoek naar Little cheese farm…
Mijn vriend Waze erbij gehaald, route ingegeven en hop, we waren vertrokken. Van het landelijke Lochristi over de autostrade richting het nóg landelijkere Lotenhulle, op zoek naar kaasboerderij Little Cheese Farm.
Na letterlijk wat zoeken en rondrijden kwamen we aan bij een boerderij waar we ons even afvroegen of we wel juist zaten. Maar zodra we de deuren opendeden en de geur van kaas ons tegemoetkwam, wisten we het zeker: dit zat goed.
We werden hartelijk ontvangen door Patricia, de moederkloek van Little Cheese Farm en voor die dag ook onze gids en reporter van dienst. We gingen de boerderij verkennen – ik om er een fotoreportage van te maken – maar plots werden ook Myriam en ik zelf onderwerp van een reportage!
Vincent en Michel, het kloppend hart van de kaasmakerij, sloten aan. In een vergaderzaal met zicht op het kaasatelier kregen we uitleg over de werking van de kaasboerderij en alle kazen die er gemaakt worden.
Midden op tafel prijkte trots een trofee: de prijs voor beste Belgische gepasteuriseerde kaas van 2025, gewonnen door hun ‘Lotenhulle Rouge’. Diezelfde kaas behaalde trouwens ook de bronzen medaille op de World Cheese Awards van 2023. Ja, hier rijpt kwaliteit!
Plots klonk er lawaai uit het atelier. Mijn nieuwsgierigheid was meteen geprikkeld, dus ik stond op om te kijken wat er aan de hand was. Beleefd vroeg ik of de uitleg even kon wachten en of ik wat foto’s mocht maken. Sorry Vincent, je verhaal was boeiend, maar ik had ook beelden nodig natuurlijk…
Het pekelbad is het DNA van de kaasmakerij
Na het ritueel van handen wassen, spoelen, ontsmetten, plastiekjes over onze schoenen en een sexy haarnetje op ons hoofd, mochten we het atelier binnen. Onze kaastrip begon bij de machine waar de wrongel – het begin van elke kaas – wordt gemaakt.
Nadat de wrongel in stukken is gesneden en uitgelekt, gaat die in het pekelbad. Dat pekelbad is blijkbaar het DNA van de kaasboerderij. Alle kazen gaan erin en het draagt zo bij aan hun unieke smaak. Het bad wordt niet ververst, enkel aangevuld – om die karakteristieke smaak te behouden. Uiteraard zijn er strikte controles op hygiëne, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken.
Waar je wél zorgen over zou hebben? Als het pekelbad morgen leegloopt. Dat zou een enorm verlies betekenen.
Na het pekelbad drogen de kazen, worden ze gewassen, opnieuw gedroogd en vervolgens op temperatuur bewaard tot ze heerlijk rijp zijn. Elke kaas heeft zijn eigen rijptijd en temperatuur, en zo krijgt elke kaas zijn eigen identiteit.
Vincent gaf ons een uitleg waar de passie van af spatte. Je zag de pretlichtjes in zijn ogen en voelde het vuur van zijn ondernemerschap en liefde voor zijn product.
En dan… die geur! Elke kaas heeft een eigen aroma, maar daar in het atelier vermengden al die geuren zich tot één grote explosie die je meteen zin geeft om te proeven – en te koken.
Tijdens de rondleiding kreeg ik steeds meer ideeën voor het menu dat ik voor Myriam zou maken. Vincent vond het een leuke uitdaging om in élke gang kaas te verwerken.
Ik mocht kazen kiezen uit de kaasgids van Little Cheese Farm om mijn menu op smaak te brengen. Geen makkelijke opdracht, maar ik ga mijn best doen om de kaas helemaal tot zijn recht te laten komen.
Na deze inspirerende rondleiding trokken we nog naar de basis van de kaasboerderij: de koeienstal. We werden verwelkomd door een hele kudde koeien die rustig stonden te eten en herkauwen in een open stal. En jawel, er stond ook een knuffelkoe op de eerste rij!
Myriam liet zich al snel verleiden tot een knuffel, de snottebellen kregen we er gratis bij.
Met een dikke knuffel, flink wat kaas in de koffer en een welgemeend dankjewel keerden Myriam en ik terug richting Lochristi.
Eenmaal Myriam veilig thuisgebracht, begon mijn gedachtenmolen op volle toeren te draaien. Hoe ga ik die kaas verwerken in een dessert – wetende dat Myriam verzot is op chocolade en karamel? En nee, dit is niet het soort kaas voor een klassieke kaastaart. Het zal dus iets anders worden…
Maar de basis zit goed – de kaas is top – dus maak ik me voorlopig geen zorgen.